Πριν 4-5 χρόνια, άρχισα να αισθάνομαι ότι ασφυκτιώ με τον τρόπο ζωής μου. Ένιωθα συνέχεια κουρασμένη και ότι ενώ κοιμόμουν τα βράδια, ξημέρωνε και ήταν σαν να μην είχα κοιμηθεί καθόλου… Συνειδητοποιούσα ότι ήθελα κάτι περισσότερο από τις σπουδές μου, από την καθημερινότητά μου. Οι φίλοι μου, που το συζητούσα μαζί τους, με βοηθούσαν με την παρουσία τους αλλά τι γινόταν όταν έμενα πάλι μόνη μου; Το αδιέξοδο ήταν εκεί, και με κοίταγε χαιρέκακα. Κατάλαβα ότι δεν μπορούσαν να με βοηθήσουν. Κι όπως όλες οι αλήθειες, που έπρεπε ν’ αντιμετωπίσω κατάματα στη ζωή μου, κι αυτές που ήθελα και αυτές που δεν ήθελα, για άλλη μια φορά, μου θύμισαν ότι μόνο όταν άνοιγα δρόμο μόνη μου, έβρισκα δρόμο να περπατήσω. Και ναι τότε είναι που πήρα τη σωστή απόφαση για μένα. Κι έτσι ξεκίνησε η περιπέτεια… Ήθελα να με βλέπω αλλιώς στον καθρέφτη μου κάθε πρωί. Να είμαι λαμπερή, ανάλαφρη, χαμογελαστή… και να μην περιμένω από κανέναν να μου το εξασφαλίσει αυτό, αλλά εγώ η ίδια το έκανα δώρο στον εαυτό μου. Ξεκίνησα εντατικά γυμναστική, πήγαινα για τρέξιμο και άρχισα να αισθάνομαι ότι δραπετεύω από τα προβλήματά μου. Γρήγορα κατάλαβα ότι η συνεχής κίνηση αν δεν συνοδευόταν από κατάλληλα ‘καύσιμα’ δεν θα είχε τα άμεσα αποτελέσματα που ήθελα εγώ. Κι έτσι λοιπόν, άρχισα να “κόβω” ό,τι με χάλαγε, τα τσιπς, τα γλυκά και το ευκαιριακό πρόχειρο φαγητό.
